Soms hoor je dingen waarvan je denkt: dit kan niet waar zijn, ik geloof mijn oren niet.
Neem nu de mode-industrie. Een vriend vertelde mij laatst dat 1/3 van alle geproduceerde kleding verbrand wordt, zonder één keer te zijn gedragen. Hè, waarom? Wat is dat voor idiotie, is je eerste reactie. Nou heel simpel. Voor elk nieuw kledingseizoen ontwerpen en produceren de fabrikanten tientallen modellen, waarvan er slechts een paar succesvol zijn. Maar van elk ontwerp worden er wél tienduizenden geproduceerd, want je weet nooit van tevoren wélk model het coolst is, en het meest in de smaak valt.
Kunnen ze dan niet iets minder produceren, en er later een paar bijmaken, als je ziet welk model aanslaat? Nee, dat gaat niet, want het zomer- of winterseizoen is zó voorbij. Beter tienduizenden keren twee euro aan productiekosten van niet verkochte lapje stof verliezen, dan geen voorraad hebben van tienduizenden lapjes stof die wél succesvol zijn, en 60 euro per stuk opleveren. Hoe pervers kan het zijn, denk je in je opkomende kwaadheid.
“Maar kunnen ze die onverkochte kleding niet naar de kringloop brengen, of naar ontwikkelingslanden sturen?” vroeg ik, in mijn onschuld. Nee dat gaat niet, want dan zou er teveel kleding op de markt zijn, waardoor ook de prijs van 60 euro voor de populaire modelletjes naar beneden wordt gedrukt, zo was ongeveer het antwoord.
Tja, als je niet oppast is er veel nieuws waarvan je moedeloos lijkt te worden. Voor je het weet praat je jezelf regelrecht de put in!
Nog meer slecht nieuws: onlangs las ik in de krant het bericht dat er voor het eerst in jaren geen stijging meer is in de vraag naar elektrische auto’s. Consumenten zijn onzeker, over de prijzen, de belastingvoordelen, de ontwikkeling van laadpunten, de verzekering. Niet doen dus die elektrieke auto.
Daar zijn we mooi klaar mee.
Zeg, wat is dit voor een raar stukje op ons platform? We zouden het toch hebben over positief klimaat nieuws want er is al genoeg ellende op de wereld? Juist, want net toen ik me linea recta een depressie in leek te piekeren, kreeg ik opeens een geweldige ingeving: achterhoedegevechten.
Achterhoedegevechten
ach·ter·hoe·de·ge·vecht [Zelfstandig naamwoord]
Samenstelling van achterhoede zn en gevecht Zn.
- gevecht tussen de achterhoede van een vluchtend leger en een vijand die dat leger achterna zit
- een nutteloos gevecht voor een al verloren zaak
Het lijkt alsof grote bedrijven en instituties, die aan de knoppen zitten voor wat betreft fossiele brandstof, de mestproblematiek of de luchtvaart, onvoorstelbaar veel macht bezitten. Maar je kunt met net zoveel argumenten aantonen dat deze bedrijven verzeild zijn geraakt in achterhoedegevechten die niet te winnen zijn. En sinds die gedachte bij me heeft postgevat, ziet de wereld er heel wat positiever uit. Bovendien zie ik de achterhoedegevechten nu overal om me heen, en is mijn humeur er danig van opgeknapt.
Het mooiste en misschien wel meest hilarische achterhoedegevecht vond plaats in 1865, in Engeland, toen de Red Flag Act werd ingevoerd. Je gelooft het niet, maar zo’n auto die zich uit zichzelf voortbewoog vonden ze in die tijd reuzeleuk natuurlijk, maar veel te gevaarlijk! Nee, de automobiel kon wel worden toegestaan, maar alleen als er een man met een rode vlag voor de wagen liep. Veel veiliger! Achterhoedegevecht. Een kind snapt dat die Red Flag Act geen lang leven beschoren kon zijn. En dat klopt, na enkele jaren werd ie weer afgeschaft, en vanaf toe kon de auto vrolijk vrijuit rondvroemen.
Achterhoedegevecht. De kenmerken daarvan zijn angst voor het nieuwe, paniek over wat te doen, en een grote mate van behoudzucht.
En nog meer paniek: kijk maar nu eens naar de Nederlandse boeren. Schreeuwen moord en brand dat ze voor wat betreft hun mestoverschot een uitzonderingspositie willen binnen de EU. Lopen te hoop met trekkers. Angst, paniek en behoudzucht. Maar het zal niet baten. Uiteindelijk moeten ze netjes aan de Europese regels voldoen. Logisch. Toen Griekenland een te grote schuldenlast had stonden wij Nederlanders ook vooraan verontwaardigd te wezen: geen gezeur, gelijke monniken gelijke kappen, betalen met die hap. je komt immers je Europese verplichting na. Nu we zelf met ons mestbeleid uit de pas lopen, zouden de Europese regels voor ons ineens niet meer gelden? Hypocriet en achterhoedegevecht. Linksom of rechtsom gaan onze boeren aan de Europese norm voldoen.
Toe aan positief nieuws? Schrijf je in voor onze wekelijkse nieuwsbrief vol inspiratie, leuke acties en natuurlijk ons befaamde positieve nieuws!
Of neem de bio-industrie. Het verzet duurt lang, maar geen mens zal meer een goed gevoel hebben bij de efficiënte boerenbedrijfsvoering die door Sicco Mansholt begin jaren zestig met de beste bedoelingen in het leven is geroepen. Nee, schuld, schaamte en zelfs berouw voeren nu de boventoon als we het over bio-industrie hebben. Zozeer zelfs dat Jumbo inmiddels de kiloknallers in de ban heeft gedaan, en ik geef je op een briefje dat dat Albert Heijn en Lidl binnen een jaar gaan volgen.
Of de KLM. Voeren grote campagnes over duurzaamheid. Alle bestek in de vliegtuigen is zelfs volledig recyclebaar, om maar eens wat te noemen. Maar de kern, minder vliegen wordt angstvallig buiten het verduurzamingspakket gehouden. Achterhoedegevecht. Groen bestek kan de smeerboel van kerosine niet blijven verhullen.
Of Shell: lijkt in zijn reclame-uitingen meer een aparte tak van Greenpeace dan een olieproducent. Hoe houden we verborgen dat nog steeds verreweg het grootste deel van ons researchbudget opgaat aan fossiel, en niet aan duurzame energie? Hoe verkopen we dat ons publiek? Je zal maar reclamemanager zijn bij Shell: recht praten wat krom is, en aan onontwarbare, Gordiaanse knopen geen gebrek. Paniek dus, angst voor de toekomst. Want we kunnen onze ware aard niet meer aan de grote klok hangen. Nee, die grote bedrijven zijn niet innovatief of machtig, ze zijn juist ouderwets en aardsconservatief tot op het bot, met hun achterhoedegevechten die ze onherroepelijk gaan verliezen.
En dat weten ze stiekem, diep in hun hart, zelf ook.
Nog een achterhoedegevecht: migratieproblematiek. Je kunt hekken bouwen, bootjes terugduwen, Wilders carte blanche geven, maar als je écht minder buitenlanders in Nederland zou willen moet je per direct alle slachthuizen, bloembollenbedrijven en asperges-kwekerijen sluiten, en nog belangrijker, enorm veel geld uittrekken voor energietransitie en het tegengaan van klimaatverandering. Want zonder dat, zullen we lachen om de aantallen migranten en vluchtelingen die we nu in Nederland opvangen – overigens keurig op het Europese gemiddelde- in vergelijking met de miljoenenstromen die ons dan te wachten staan.
En bovendien, hoe kun je verwachten dat in een zich steeds verder globaliserende wereld, waarin handel, politieke organisaties, samenwerkingsverbanden op het gebied van wetenschap, justitie en klimaat zich wereldwijd steeds verder vertakken, de mens zélf zich door een landsgrens zou laten tegenhouden? Maar ja, klimaat, energietransitie en slachthuizen sluiten, dat zijn nou nét maatregelen waarvoor PVV en BBB moeilijk te porren zijn. En ook hier geldt: achterhoedegevecht. Zonder het afstoten van vervuilende en slecht betalende bedrijfssectoren, en klimaatbeleid zijn migratiestromen echt niet blijvend en structureel te reguleren.
Toen ik op zo’n manier naar de zaken keek, kikkerde ik er helemaal van op. Weg sombere gedachten. Dus, blijven duwen en schuren tegen die bedrijven en instituties, maak dat achterhoedegevecht voor bedrijven en overheden steeds lastiger, totdat er geen weg terug meer is, en het achterhoedegevecht in een daverend verlies voor fossiel en stikstof eindigt.
Achterhoedegevechten. Ja, een mooi inzicht: ”Je gaat het pas zien als je het doorhebt.” Waar zouden we toch zijn zonder Johan Cruijff, die ook met deze uitdrukking, zoals zo vaak, de spijker op zijn kop sloeg.
En verdraaid, wat lees ik vandaag in de krant: het Europees parlement stemt in met een wet die het kledingfabrikanten verbiedt om kleding te verbranden!
Mooi zo. Alweer een achterhoedegevecht dat op een verpletterende nederlaag voor vervuilers uitdraait!