Er viel deze zomer niet aan te ontkomen. Er raasde een journalistieke storm over ons land. Het was niet uit het nieuws te slaan. De sites stonden er bol van; elk zichzelf respecterend journaal opende de dagelijkse uitzendingen met steeds verontrustender beelden en berichten vol angst en verontwaardiging. De ronkende krantenkoppen in de bekende vette chocoladeletters van de krant van Wakker Nederland buitelden over elkaar heen van boosheid en paniek: Dit ging te ver. De palen en perken die gesteld moesten worden, de grenzen die getrokken moesten worden en de tot-hier-en niet verders waren niet van de lucht.
Ook Twitter-ja, in X heb ik geen zin- ontplofte. Alle onderbuiken werden aangesproken. Wat zeg ik, die werden compleet opengereten. En alle hierbij vrijkomende drab en derrie werd in overvloedige mate via het verbindende, democratische, iedereen-zegt-wat-ie-denkt medium over ons uitgestort. De ultra-gevaarlijke beesten die ons in de vrije natuur belaagden moesten nu maar eens worden afgeschoten, of op zijn minst het land worden uitgezet. En zachtjes hoorde je al de roep om hekken bij onze landsgrenzen om deze monsters buiten te houden. Ja, in deze kwestie zijn er veel paralellen met het vluchtelingendebat te trekken. Ook onze meest bekende twitteraars, Caroline van der Plas en Geert Wilders, die debatteren in het parlement hebben ingeruild voor opiniebeïnvloeding via dit prachtmedium, lieten zich niet onbetuigd.
Wat was er aan de hand? In het Limburgse Spaubeek was een wandelaar tijdens zijn hondenuitlaat rondje op de hei gedood door een rund. Nederland stond op zijn kop. En niet veel later werden we opgeschrikt door nog een verschrikkelijk dierendrama, weliswaar niet in Nederland, maar toch: in het Engelse Accrington was een 53-jarige man doodgebeten door zijn eigen XL-bully. Een hondensoort die in Engeland illegaal is, maar in Nederland niet! Schande. Verbieden die XL-Bully! Er werd onmiddellijk een Kamerdebat aangevraagd. Caroline van der Plas stond al te popelen achter de microfoon.
Maar wacht eens even, zul je denken. Heb ik iets gemist? Is al het nieuws langs me heen gegaan, heb ik onder een steen geleefd? Nee natuurlijk niet. De man in Spaubeek was al twee weken dood toen er een enkel klein berichtje in de nieuwsmedia verscheen. En de hond die zijn baasje doodbeet -ja, hij doet anders niets, maar nu had hij blijkbaar even de kolder in zijn kop, zeggen hondenbezitters in zo’n geval- leidde in Nederland niet tot een verbod op het bezit van de XL-Bully.
Waar maakten we ons dan wél druk om?
Er was een meisje door ‘een vermoedelijke wolf’ -ja echt, zo stond het er- in de hand gebeten. Natuurgebieden werden ontruimd en de alarmklok werd geluid. Want je hebt het al begrepen, het nieuws werd helemaal niet bepaald door de overleden wandelaar of de XL-Bully. Geen mens die het iets kon schelen. Maar waar maakten we ons dan wél druk over? Wat leidde dan wél tot Kamervragen, overvolle nieuwsbulletins en een ontploffende social media?
Juist, de wolf.
Caroline van der Plas twitterde onmiddellijk:’ Wolf grijpt hond in Nunspeet. Het loopt steeds verder uit de hand. Ik ga echter apart plenair debat aanvragen over #wolf en incidenten met honden en kinderen. En uiteraard de aanvallen op vee”. Natuurlijk, elke mogelijkheid om de ronkende verontwaardiging te laten horen over het onrecht dat boeren wordt aangedaan, wordt door Caroline benut.
Ik vroeg me meteen af, na het vernemen van het nieuws over de beet van de vermoedelijke wolf: hoeveel mensen er in de afgelopen dagen door een ónvermoedelijke en volstrekt zekere hónd gebeten zouden zijn. Ik heb even wat rond gegoogeld voor jullie: Jaarlijks worden er in Nederland 150.000 mensen gebeten door een hond, waarvan dertig procent zo ernstig dat ze door een dokter behandeld moeten worden of zelfs in het ziekenhuis belanden. Desondanks is niet de hond, maar de wolf altijd de gebeten hond. Die hond, daar horen we nooit wat over.
Denk je eens in. Sinds de beet door de vermoedelijke wolf zijn er al duizenden mensen gebeten door een hond. Moeten we de journaals vanaf nu met hondenbeten gaan openen? Dan blijft er het hele jaar geen tijd meer voor ander nieuws over.
En toen ik toch bezig was, ontdekte ik ook dat onze lieve huispoesjes jaarlijks achttien miljoen vogels voor de fun om zeep helpen. Heb je dat? Achttien miljoen vogels! Nog nooit gehoord dat we poezen moeten afschieten, honden het land uit moeten zetten, laat staan runderen die mensen doodtrappen moeten verbieden. Maar ja, honden en poezen, vormen dan ook geen bedreiging voor de bio-dieren van onze boeren en agro- en foodmultinationals. Maar die verdraaide vermoedelijke wolf, die zit aan onze schapen!
Dus ik maar weer eens googelen: jaarlijks worden er in Nederland vele duizenden schapen gebeten en gedood door honden. Veel meer dus dan de 585 schapen die in 2022 door de wolf zijn doodgebeten. Nog geen enkel tweetje van mevrouw Van der Plas over gelezen.
Nee. Want net zoals Geert Wilders alleen twittert over corruptie in Oekraïne, en angstvallig Twitter-stil is als Poetin weer eens een verzorgingstehuis of kleuterschool heeft platgebombardeerd, zo trekt Van der Plas onmiddellijk het Twitterriool open bij elke ongelukkige scheet van de wolf, maar horen we haar niet over hond, poes en zéker niet over de honderdduizenden marteldoden in de bio-industrie.
Onlangs was ik met een vriend aan het wandelen in de Zwitserse Alpen. En af en toe was er een afzetlint over ons pad gespannen met daarnaast een knullig in elkaar getimmerd plankje met daarop; Achtung, MutterKuhe. Zutritt Verboten!! Ik realiseerde me toen dat ik het ook altijd eng vind om op de hei langs de grote grazers te moeten fietsen. Sterker nog. Ik zou liever dwars door een roedel wolven fietsen dan door een kudde Mutterkuhe met kalfjes. Maar ja, dergelijke overpeinzingen lezen we nooit in de selectieve twitterberichten van Caroline van der Plas.
Je zult nu inmiddels wel denken: wat zit hij toch steeds met die Twitter-opinies van Wilders en Van der Plas te klooien? Ik zal het maar bekennen: ik volg ze. Je moet ze in de gaten blijven houden, zien wat ze in hun schild voeren. Ik ben hiertoe geïnspireerd door de fantastische schrijver en schilder Armando die eind jaren zeventig in Berlijn ging wonen om de Duitsers in de gaten te blijven houden. Zien wat ze uitspoken. Hij noemde dit, met één van de mooiste woorden die ik ooit heb gehoord Feindbeobachtung. Vijandobservatie dus. En sinds ik die Feindbeobachtung bij Van de Plas en Wilders toepas, duizelt het me voor de geest. Ik moet zeggen, het is even schakelen want je wereldbeeld wordt er wel door op zijn kop gezet.
En je ziet meteen hoe selectief het twittergedrag is, want beste mevrouw Van der Plas: die ene beet van de vermoedelijke wolf weegt bij lange na niet op tegen al het leed, en het dier onwaardige bestaan in onze bio-industrie.
Daar misschien ook maar eens een tweetje aan wijden?
Bron: juristenbureau letselschade, Natuurmonumenten, BIJ12, De Gelderlander
Meer lezen over de mooie uitspraken van Caroline van der Plas? Lees hier het column: Donder in de polder.