Dit is een vervolg, lees hier deel 1
“Zo gezegd, was eigenlijk zo gedaan.” duurzaamheidsstrijder Kirsten is aan het woord.
Na drie dagen roadtrippen, stond ik met een team van barista’s mijn gezonde snacks te verkopen op een groot sportevenement in Madrid. Bananenbroodjes, powerbars, en yoghurt met granola en vers fruit. Het was een doorslaand success. Alles was uitverkocht!
Het gevoel dat het succes van het evenement me gaf, in combinatie met mijn nieuw verkregen vrijheid, vergeet ik nooit meer. Ik was in de zevende hemel en het voelde alsof alles mogelijk was. Het leek alsof de hele wereld ineens voor me open stond. Dat suffe gezegde dat je altijd hoort van oudere mensen: “Het moeilijkste moment is het nemen van de beslissing, daarna gaat het vanzelf”, klopte precies met hoe ik me op dat moment voelde.
We vierden ons zakelijk succes uitgebreid in Toledo. Daarna gingen de barista’s weer naar huis en ik trok verder naar het zuiden. Ik herinnerde me dat ik een goede kennis had die in Portugal woonde en daar een camping runde. Dat leek me wel een goede bestemming om mee te beginnen. Met voorzichtige dromen over een een nieuw leven in Portugal, compleet met een moestuin en veel dieren, kwam ik aan bij mijn kennis en zijn partner. Hij ontving me met open armen en verzekerde me dat ik voor onbepaalde tijd welkom was en dat hij voor me zou zorgen. Ik hoefde me nergens druk over te maken; het enige wat telde, was dat ik compleet tot rust zou komen.
En toen gebeurde het: ik stortte compleet in. Alle stress, angst en onzekerheid van de maanden en zelfs jaren ervoor kwamen er in één keer uit, en ik veranderde in een klein, zielig hoopje mens. Ik kon absoluut niks meer, alles was teveel. Mijn kennis had me een klein, rond huisje beloofd, midden in de natuur waar ik mocht wonen. Ik hoefde het alleen maar op te knappen. Het was enorm eenvoudig, zonder stromend water of electriciteit, maar ik was er hartstikke blij mee. Terwijl ik gestaag aan mijn huisje kluste, begon ik me langzaam een klein beetje beter te voelen.
Helaas bleken de intenties van mijn kennis anders dan hij had voorgespiegeld. Hij zette me aan het werk als kok in het restaurant van de camping en eiste vervolgens ook nog huur voor het huisje dat ik zelf had opgeknapt. Toen ik aangaf dat ik nog aan het herstellen was en in geen enkele staat was om zo hard te werken, gooide hij me zonder pardon van zijn terrein af.
Gelukkig had ik op de camping inmiddels veel goede vrienden gemaakt die me enorm hebben geholpen om die moeilijke dagen door te komen en een nieuwe plan te bedenken. Een weekend lang in een vakantiehuisje met mijn vrienden, met veel lekker eten, Portugese wijn en diepe gesprekken, hielpen me deze desillusie te verwerken. Belangrijker nog, het hielp me weer contact te maken met wat ik eigenlijk al lang wist, maar door de paniek gewoon even helemaal vergeten was. Ik besloot vrijwilligerswerk te gaan doen met Workaway met het ultieme doel om te leren hoe ik off-grid en zelfvoorzienend kon leven!
Het leek me een fantastisch avontuur en het was precies wat ik nodig had. Vol enthousiasme pakte ik mijn spullen, zei vaarwel tegen mijn vrienden (die later ook van de camping zijn gegooid omdat ze mij hebben geholpen) en ging op pad naar een kleine off-grid boerderij waar ik alles zou leren over groente verbouwen en zelfvoorzienend leven.
Wordt vervolgd….
Liefs,
Kirsten, Nature Gypsy
Ps: Deze column draag ik graag op aan Wieke, Paul, Ronald en Thil, voor hun onvergetelijke steun en vriendschap. Ik ben ze eeuwig dankbaar!