Fast Fashion is volop in het nieuws, en dan met name hoe vervuilend deze industrie is. Zo maakte Arjan Lubach een item over ‘En Nu Is Het Afgelopen Met Fast Fashion’, GLAMOUR schreef een item op hun website, maar ook metro, LINDA, The Gardian en nog veel meer hele grote media besteedde er aandacht aan. Het is bizar dat dit soort praktijken nog bestaan. Maar we zouden Happy Times Magazine niet zijn, als we niet met een ‘Happy’ twist kwamen en een oplossing aandragen. In deze blog dus eerst eens stukje probleembeschrijving, maar aansluitend een heldere oplossing. Want eerlijk is eerlijk; niemand wilt kleding dragen waar gure praktijken in schuilen. Het moet anders, liever gister dan vandaag. En ik heb bewijs gevonden dat het mogelijk is.
De geschiedenis herhaalt zich..
Er is iets paradoxaals aan de hand met ‘de jeugd van tegenwoordig’. Aan de ene kant staan ze bekend als de meest milieubewuste generatie, maar aan de andere kant kopen ze super goedkope ‘wegwerp’ kleding van grote ketens. Fast fashion is groter dan ooit én sneller dan ooit. The Fast Company vergelijkt de fast fashion industrie met de tabaksindustrie: “While it may not kill its customers, it’s harmful just the same, often encouraging unethical labor practices—and wreaking havoc on our planet.”
Deze vergelijking maken ze niet zomaar, wat de tabak en de fast fashion industrie gemeen hebben is dat ze zich focussen op de jeugd waarbij de mensen die het gebruiken of dragen als ‘cool’ worden gezien. Een imago-dingetje dus. Waar de tabaksindustrie via televisie en in de media de marketing inzetten om producten cool en sexy te maken, doet fast fashion dat nu via social media. Ongeveer de helft van de studenten kijkt wekelijks een ‘fashion-haul’ op social media! De reclames en communicatie rondom het merk zijn ‘smooth’ en ‘cool’, terwijl de dodelijke gezondheidsgevaren worden weggewuifd.
De doelgroep is opzoek naar goedkope producten met een cool imago
Daarnaast spelen beide industrieën in op geld en dan vooral het hebben van weinig geld. De producten zijn spotgoedkoop en dan wordt gezegd: ‘voor dat geld kan je het niet laten liggen, toch?!’ In 1960 was de gemiddelde prijs voor een pakje sigaretten omgerekend naar euro’s zo’n 30 cent, wat ongeveer gelijk staat aan 1,50 euro nu. En voor dat geld kun je op dit moment kleding kopen bij grote fast fashion ketens. Als ik die prijzen zie dan vraag ik mij oprecht af waarom dit niet verboden is. Hoe kunnen ze kleding laten maken voor deze prijs.
Ik heb zelf voor een challenge een spijkerjasje genaaid gemaakt van oude tote-bags. Kleding maken is echt hard werken en daar gaat heel veel tijd in zitten. Wellicht verwacht je dat dit allemaal met machines gebeurt of misschien heb je hier nog niet over nagedacht hoe dit wordt gemaakt. Op dit moment wordt kleding nog steeds gemaakt door mensen, vaak vrouwen en soms zelfs kinderen.
Een documentaire over de arbeiders van Fast Fashion merken
De Britse Channel 4 ging op onderzoek uit in de fabrieken van ‘Shein’, een grote fast fashion keten uit China. Werknemers begonnen om acht uur s morgens en werken tot diep in de nacht door om hun minimal dag target van 500 kledingstukken te halen. Ze zagen zelfs dat vrouwen hun haren waste tijdens de lunchpauze omdat daar buiten werktijd geen tijd voor was. Naast deze bizarre werktijden is de druk ook enorm, zo krijgen ze maar één dag per maand vrij en als ze een fout maken in de kleding krijgen ze maar een deel van hun veel te minimale salaris uitbetaald. Dit verhaal klinkt extreem, maar binnen de fast fashion helaas geen uitzondering.
Terug naar de vergelijking met de tabaksindustrie, want hoe populair het roken ooit was, zo slecht is de reputatie op dit moment! Terreinen worden rookvrij en het is eerder abnormaal dan normaal om een sigaret te roken in een openbare ruimte. Hoe hebben ze dat gedaan? En kan dat ook een oplossing zijn voor de fast fashion industrie? Als we kijken naar de geschiedenis van tabak is er gebruik gemaakt van het verbod. In 1971 kwam er een verbod op het uitzenden van sigaretten reclames op TV. Echter mochten magazines en billboards wel reclame blijven maken voor tabak.
Zo’n 25 jaar later werd het verbod pas groter en mochten er geen reclames op welke manier dan ook worden uitgezonden of gepubliceerd worden die gericht waren op personen onder de 18. Later werd het verplicht om uitspraken als ‘roken is dodelijk’ op de verpakking te vermelden, zoals we dat nu nog steeds zien.
Maar het kan anders!
En het werkt! In Amerika ging het aantal rokers van 68% in 1965 naar 9% in 2017. Dat zijn bizarre verschillen! Het reguleren van reclames is een bewezen strategie, dus waarom niet ook inzetten voor fast-fashion? Er moeten trigger-warnings komen op de verpakkingen over de impact die het product heeft en reclame moet verboden worden of ook met een ‘warming’ komen. Een beetje zoals ‘geld lenen kost geld’, maar dan ‘fast-fashion schendt mensenrechten en versterkt het broeikaseffect’, zo iets. Het is zo belangrijk dat er transparant gecommuniceerd gaat worden over hoe de fast fashion industrie in elkaar zit. In dat ene topje van een paar euro zit veel meer dan alleen wat toffe stofjes, er gaat een hele duistere wereld achter schuil.
“Het is tijd dat fast fashion een waarschuwingslabel krijgt, zodat jongere generaties begrijpen hoe schadelijk het is voor de planeet en beter geïnformeerde keuzes kunnen maken over de kleding die ze kopen”. – Fast Company
Het is dus een prikkel van ‘bovenaf’ die wetten moet gaan bedenken. En in de tussentijd kunnen we als collectief kiezen voor anders! Zonder afzetmarkt, geen bedrijf! Dus zoals Arjan Lubach het al zo mooi verwoorden: “Is het nu afgelopen met fast fashion!”