Mijn winterhart gaat sneller kloppen als het sneeuwt. Als ik buiten de koude, gure lucht opsnuif, kan ik de sneeuw al ruiken voordat het gevallen is. En vandaag sneeuwt het hard. Dikke, witte, donsachtige vlokken dwarrelen naar beneden. Er ligt al zeker een laag van tien centimeter en er blijft bij komen. Ik sta te popelen om naar buiten te gaan. Ik kleed me dik aan. Thermoshirt, dikke, wollen trui, winterjas, sjaal, wanten, muts, snowboots aan en gaan. Gelukkig heb ik vorige week geshopt bij een Tweedehandswinkel. Die nieuwe (oude) kleding komt nu perfect van pas!
Zodra ik de deur achter me dichttrek, komt de gure kou me tegemoet. Direct word ik bedolven onder grote sneeuwvlokken die blijven liggen op mijn schouders, haren en muts. Ik begin te wandelen en kijk om me heen. Alles lijkt magisch als het sneeuwt. Er hangt een soort Charles Dickens sfeer op straat. Ik geniet met volle teugen van dit wonderschone winterlandschap. De zon weerkaatst op de zonnepanelen die op de daken liggen.
Ik loop door totdat ik in het park ben. Ik koop een koffie-to-go, die ik in mijn zelf meegebrachte koffiebeker laat gieten, bij een koek & zopiekraampje en ga op een bankje zitten. Daar kijk ik mijn ogen uit. Ik zie veel mensen die erop uit trekken in de sneeuw. Zowel jong als oud. Mensen die schaatsen op de aangelegde ijsbaan in het park, mensen die aan het schaatsen zijn of een sneeuwpop maken, anderen maken liever een romantische wandeling. Allemaal hebben ze plezier. In mijn ooghoek zie ik een sneeuwbal voorbij vliegen. Een aantal kinderen starten een sneeuwballengevecht. Het plezier straalt van de kinderen af. En ik kan een brede lach niet onderdrukken.
Na een tijdje met een glimlach van oor tot oor te hebben gekeken, zie ik ineens dat een jongen een sneeuwbal mijn richting op gooit. Ik kon hem net niet ontwijken en hij belandt recht op mijn kop. We kijken elkaar aan schieten in de lach. Nu ga ik hem terugpakken, denk ik. Ik sta op van het bankje, doe mijn inmiddels lege koffiebeker in mijn jaszak en buk om sneeuw bij elkaar te schrapen. De jongen ziet dit gebeuren en blijft bedenkelijk staan kijken. Ik maak een mooie, perfect ronde sneeuwbal en begin overdreven nonchalant te fluiten. Het jongetje krijgt een twinkeling in zijn ogen als hij door heeft dat ik die sneeuwbal op hem gemunt heb. Ineens draait hij zich om en zet het op een rennen. Ik reageer direct en ren achter hem aan. Als ik op een meter of tien bij hem vandaan ben, mik ik de sneeuwbal tegen zijn jas. Raak! We beginnen allebei keihard te lachen. Dan beginnen meer kinderen hun sneeuwballen op mij te gooien. En uiteraard gooi ik terug.
In de heerlijke chaos van het sneeuwgevecht geef ik me helemaal over. Ik schater het uit. Uiteindelijk beland ik languit in de sneeuw. De kinderen hebben me te pakken en ik geef me over. De kinderen helpen me overeind. We bedanken elkaar voor een sportief gevecht en nemen afscheid. Vol met positieve energie en een gelukzalig, tintelend gevoel in mijn hele lichaam loop ik terug naar huis.
——————————–
Ook sneeuwpret beleefd? Hierbij de opwarmtip: maak onze Vegan Thaise Pindasoep om weer helemaal op te warmen!
Nog meer positiviteit? Luister dan naar de Happy Times Radio!