De Tour Mont Blanc is een pittige meerdaagse tocht van 176 km. Eens per jaar is er een Ultra Trail over dit pad, maar wij gingen hem gewoon wandelend doen. Met een rugzak op loop je in 11 dagen tien duizend hoogtemeters in het prachtige gebergte van de omgeving van Mont Blanc. In dit reisverslag neem ik je mee van plek naar plek, over de route. Wij kozen ervoor om te slapen in hutten, je kan ook je eigen tent en kookspullen meenemen, langs de weg is er genoeg plek om te kamperen!
Dag 1: Chamonix naar Les Houches
De dag begon om 8.00 met een warme douche. Haren wassen, crèmetjes op mijn gezicht en schone kleding aan. De komende 11 dagen heb ik geen idee wat de mogelijkheden zijn, dus ik maak nog even van alles goed gebruik! We ontbijten met zijn vieren met een brood en een kop thee. Heerlijk! We pakte de laatste spullen en trokken de berg schoenen aan, op naar Chamonix, het begin punt van onze Tour
Je kunt de Tour Mont Blanc (TMB) vanaf verschillende plekken beginnen en met of tegen de klok in lopen. Er is geen goed of fout! Wij kozen voor Chamonix als beginpunt en liepen tegen de klok in het rondje. We kwamen aan in het stadje na ongeveer een uur rijden. Parkeren is overal super duur, dus we hebben het busje naast de weg gezet naast allemaal andere auto’s op een kwartier lopen van de kabelbaan. Hopelijk staat die er over 10 dagen nog ;-)!
Met de tassen op liepen we warm: op naar de start. De start was op 2500m hoogte dus we pakte de kabelbaan. Je kan dit stuk ook lopen, maar dat zou zo’n 3 uur extra zijn op de eerste dag, met ongeveer 1500 hoogtemeters. Doe wat je niet laten kan, maar wij kozen ervoor onze energie nog even te sparen. Het gaat nog zwaar genoeg worden de komende 1,5 week!
We haalde lunch bij een bakkertje en namen het mee om hoog. De kabelbaan kostte €28 per persoon, maar het was dan wel met een prachtig uitzicht. Met een overstap stonden we op 2525m hoogte. Bizar! Je merkte het meteen aan de temperatuur, het frisse briesje en het feit dat er gletsjers onder ons te zien waren! Met ons waren er nog een handje vol toeristen die hier ook van hun lunch genoten. Dit is een van de hoogste punten waar we komen deze Tour, dus we namen even de tijd om het in ons op te nemen.
Daar gaan we, alleen maar berg af vandaag!
Om 14.00 startte we met de afdaling; terug naar 900m! Het begon met een smal paadje door de rotsblokken. We zaten ver boven de boomgrens en er groeide niks! Kleine stapjes en het gekletter van de stokken op de rotsen brachten ons steeds lager. Het was redelijk druk op het pad; van dagjes-mensen tot TMB-mensen tot nog-grotere-trails-mensen. Van oud naar jong, alle nationaliteiten en van amateur tot professional, alles loopt door elkaar!
Rond de 2000m kwamen er langzaam meer stukjes gras en kleine struiken. Er groeide wat bloemen en later zagen we prachtige bijen en vlinders. Vandaag staat er alleen maar afdalen op de planning en vanaf de eerste vijf minuten voelde ik dat al in mijn benen. Zodra ik stilstond begonnen ze als een gek te shaken. Dit is wel even andere koek dan Nederland! Maar door rustig door te lopen en de stokken goed te gebruiken daalde we langzaam maar zeker steeds verder af.
We kwamen in een dennenbos terecht waar we een paar grote wortels in een bocht van de trail konden gebruiken als stoel en namen even pauze. Tijd voor koekjes, water en drop! Na een half uurtje liepen we door. Het pad ging verder door het bos. We kwamen langs een groot standbeeld met in het Frans uitgelegd wie het had ontworpen en waarom het daar stond. Op mijn beste Frans probeerde ik het voor te lezen aan de rest. Zonder resultaat, maar met heel veel gelach! We raakte aan de praat met een vrouw uit nieuw-Zeeland, ze was al sinds 10 April aan het wandelen; gemiddeld 20KM per dag. Alles wat wij al omlaag hadden gelopen (zo’n 3 uur), moest zij nog omhoog. Ze had een grote tas met een tent en kook spullen. Zoveel respect! We vervolgenden allebei ons eigen route verder.
Niet veel later liepen we een stadje in: Les Houges. De hut waar we sliepen heet: ‘Gite Michel Fagot’. We kwamen om 18.30 aan en om 19.00 werd een 3-gangen diner geserveerd. Geen tijd om te douchen: rugzak af, even mijn hoofd onder de kraan en aan tafel! Ik had de vegetarische optie. Een tomaten groente taartje vooraf, boontjes, gebakken groente, gebakken aardappeltjes en 2 eieren. Er was geen vegan optie en ik had trek, dus heb alles opgegeten.
Na het eten was het om ste beurt douchen en tandenpoetsen. Nog even wat lezen en dan naar bed. Ik was kapot! Ik voelde al meteen dat ik hier morgen spierpijn van ga hebben. Goed water drinken, lekker lang slapen en hopen op het beste!
Dag 2: Les Houches – Les Contamines
Na een lange nacht ging de wekker om 7.00. Spierpijn, overal! Maar dat hield ons niet tegen, de wandelkleding ging weer aan, tanden werden gepoetst en de tas werd ingepakt. Ontbijt was inbegrepen dus al snel zaten we weer aan het stokbrood! We kregen een half stokbrood per persoon mee met sla en tomaat.
Om 8.20 startte de tocht, eerst een stuk door het dorp naar de start. Na een uur begon de klim omhoog. Het eerste uur hebben we alleen maar asfalt gelopen, de rest van de dag ook veel trouwens! Na het uur hebben we anderhalf uur over een smalle gravel weg omhoog gelopen. Het was warm, de steentjes maakte het lastig en het was tot 40% steil. Een pittige klim! Eenmaal boven was het uitzicht niet denderend.
We waren op Col de Voza: maar het was niet wat ik van een col verwachtte. Er was asfalt, veel steen, hijskranen. Er stond een klein bordje met ‘Col de Voza’ en er was een treintje. Dat was wel het hoogte punt! Die tufte naar de onderkant van de gletsjer van de Mont Blanc. Super steil omhoog door het Alpen landschap, dat was echt een prachtig gezicht. Het was ongeveer 11u en hier aten we even iets, voor mij was dat een cliffbar (blueberry).
We liepen verder over de weg vol kleine kiezels. Tot we in een bos kwamen. Hier waren prachtige paadjes en hoge dennen. Dit was wat ik had verwacht van een tocht door de bergen. De wortels van de bomen waren zo groot dat ze aan alle kanten door de grond heen kwamen en een sprookjesachtig gevoel met zich meebrachten. Het weer was prima, we waren gister bang gemaakt met regen, maar we kwamen er met een paar druppels goed vanaf! Het was wel fris om naar beneden te lopen, dus ik had mijn fijne Gore-Tex jas aangetrokken.
We kwamen bij een klein dorpje aan ‘bionassay’, we zagen dat hier een stempel te krijgen was dus zijn naar bij een hutje naar binnen gelopen. We kregen een stempel, dronken even wat en konden daarna weer door. De weg vervolgde door een dennenbos en na een tijdje kwamen we een camping plek tegen. Een mooi vlak stukje met wat boomstammen. We besloten dat dit een perfecte plek was voor de lunch. We aten de stokbroden en appels en kwamen even helemaal tot rust. Onderweg kwamen we steeds dezelfde mensen tegen die ook nu weer gezellig ‘bonjourend’ voorbij kwamen!
Na de pauze vervolgde de weg zich door verschillende dorpjes. We hebben veel over asfalt gelopen, maar aan het einde nog een paar prachtige bospaadjes. We hebben een heel mooi stuk door het bos en daarna met een cute bruggetje over de rivier gelopen en later nog een heel stuk langs de rivier. Toch was het gros van vandaag stenen en asfalt, dat was wel jammer. Maar van de mooie stukjes heb ik natuurlijk genoeg foto’s en video’s gemaakt 😉.
Na 6 uur en 45 min lopen kwamen we aan bij de hut. Het was net over 15u smiddag, dus we hadden alle tijd. De benen waren op! Tijd voor chips, neppe M&M’s en water. Het begon toch nog een beetje te sputteren dus we verplaatste naar binnen. Toen was het tijd voor een warme douche en een haren-was-sessie, want ik weet dat de hut morgen geen douche mogelijkheid heeft! Het eten stond om 7.00 voor ons klaar. Linzen soep, daarna een komkommer curry en als toetje een peer-abrikozentaartje. Met gevulde buikjes was het om 22u tijd om te slapen. Morgen weer een dag!
Dag 3: Les Contamines – Col de la Croix du Bonhomme
De dag begon om iets voor 7, want om 7 moesten we aan het ontbijt zitten. De benen voelde zeker nog niet perfect, vooral een trapje af lopen is niet fantastisch. Het ontbijt was redelijk matig, een zuurdesem broodje met jam of jam of honing. Met de nodige suikers op begonnen we om 8.15 aan de tocht. We waren nog geen 10 meter van de hut toen Aimee opeens geschrokken zei: “stokken!” Allemaal zonder stokken vertrokken, dag 3 en het ging al bijna mis, haha! Maar we liepen snel terug, pakte de stokken en gingen voor een tweede poging. Het eerste stuk was verder langs de rivier waar we gister mee geëindigd waren.
Het begin was vals plat omhoog, over een grote weg. Geen asfalt gelukkig en wel een mooi uitzicht. Een fijne warming-up zonder al te moe te worden! Na zo’n 4 km begon het klimmen, het pad was nog steeds ruim, maar ging zo’n 20% omhoog. We liepen in grote getale naar boven; het was heel druk op het pad. Na een klein uurtje kwamen we aan bij een klein kerkje genaamd: “Notre-Dame”! Daar moesten we natuurlijk even een kijkje nemen en besloten er gelijk even een pauze van te maken. Gister waren we vroeg in de hut en vandaag wilde we wat langer buiten blijven dus besloten wat extra pauzes in te lassen.
De route veranderde in een prachtig bospad. We liepen nog steeds langs de rivier, maar wij gingen steiler lopen dus de rivier werd ook ruiger en werd af en toe zelfs een waterval. We liepen over prachtige oude bruggen en onder sprookjesachtige bossen. Langzaam werden de bomen steeds lager en veranderde de bossen in alpenweides. De weg was nog steeds breed en het pad nog steeds vol. We kwamen langs een refuge waar we een stempel konden halen, dus dat hebben we zeker even gedaan!
Een stukje verder was een splitsing, een ging naar een meer, de ander naar een col. Wij moesten naar de col, maar eerst even tijd voor pauze! Het was intussen 12.30 dus een mooie tijd om even wat te eten. Van de hut hadden we een heel lunch pakket meegekregen dus die konden we even rustig opeten. Het was een prachtige rustgevende plek waar je het beekje hoorde stromen, een zacht briesje voelde en de vredige Alpen weide voor je zag. Daarbovenuit kwamen immense rotsen en hoge bergen die bijna de 4.000m aan tikte zagen we later.
Na de lunch liepen we door. Het pad werd smaller en ook de kleine struikjes verdwenen. We liepen door verschillende oude stenen lawines en het was flink steil. Via kleine haarspeldbochten vervolgde we de weg naar de col. Het zonnetje brandde lekker, maar door het briesje was het een perfecte temperatuur. Naarmate we de col naderende begon het harder te waaien. Ik maakte nog een steenmannetje onderweg en na iets meer dan een uur klimmen kwamen we aan op de col.
Forse windstoten maakte het akelig koud, dus snel trokken we een vestje aan. Tas af en genieten maar! Je kon de hele vallei zien en het dorp waar we een kleine 7 uur eerder startte. We maakte foto’s wisselde wat verhalen uit met andere wandelaars (wat wij doen valt dan echt in het niets als je sommige verhalen hoort!) en toen het echt koud begon te worden liepen we door.
Dat laatste uur lopen was pittig. Het was nog ruim 100m stijgen over puur en alleen rotsen. Losse kleinere stenen, maar ook grote rotsplaten waar je voorzichtig overheen moest lopen. Net iets voor 16u kwamen we aan bij de hut. Mijn benen waren kapot, ik was moe en toe aan rust! De spierpijn van de eerste twee dagen is vandaag weer lekker aangewakkerd, dus dat wordt leuk 😉.
Berg schoenen uit, slippers aan, tas op de kamer en tijd voor warme chocolademelk! Ik maakte nog een rondje om de hut met mijn camera voor wat leuke foto’s maar het werd al snel te koud en we besloten binnen te gaan zitten. Ik at een cliffbar om even wat energie voor de rest van de dag te krijgen en we peuzelde een noten mix en pistache nootjes terwijl we een spelletje speelden.
Om 18.30 werd het avondeten geserveerd, wat een luxe! Eerst erwten/groente soep, daarna een soort home made tomaten pizza met wat sla (vega optie) en als toetje een stukje brownie! Mega lekker!
Vanwege een water tekort hebben ze geen lopend water, dat betekend geen doorspoel toiletten en geen douches. Die douche, ach dat is dan maar even een dagje zo. Daar hebben we ons al mentaal op voorbereid dat dat weleens kon voorkomen. En voor de toilet hebben ze een compost toilet gemaakt. Super duurzaam! En in het wc hokje hangt een kaart met hoe het werkt en waarom het zo belangrijk is om zuinig om te gaan met water. Echt heel tof!
Na het eten deden we nog een spelletje en om 22u was het tijd voor bed. Dag 3 zit erop! Op naar morgen!
Dag 4: Col de la croix du Bonhomme – Bourg st. Maurice
Na een onrustige nacht ging om 7u weer de wekker. Het hard flink geregend en gestormd en daardoor werd ik vaak wakker. Al mag ik absoluut niet klagen, want ik lag droog en warm in de hut terwijl er naast de hut zo’n 10-15 tentjes stonden waar in werd gekampeerd! Baas boven baas, zegmaar!
Het ontbijt was weer erg matig. Stokbrood met jam of jam of honing. Maar ze hadden ook warme thee en een prachtig uitzicht. Met in mijn ene hand een paar kleine broodjes en in mijn andere hand een kop thee zocht ik buiten een grote steen waar ik kon genieten van de eerste zonnestralen, de frisse berg lucht en een prachtig landschap.
Vandaag wordt een beetje een gekke dag qua route. Het is niet gelukt om een hut te boeken langs de route (5 maanden van te voren alles geboekt, maar alle 4 de hutten die we konden hebben zaten vol!), dus we hadden een alternatief plan. Na een rustig ontbijtje gingen we om 10.00 zonder backpacks een rots vlak bij de hut beklimmen. We liepen 45 min omhoog tot we bovenop stonden en voor het eerst deze tocht echt de Mont Blanc zagen! Er zitten vaak andere lagere toppen die dichterbij zijn voor, maar nu stonden we hoog genoeg en was het helder genoeg om de gletsjers op de hoogste berg van Europa te kunnen bewonderen! Het was een plaatje!
Daarna daalde we rustig af, terug naar de hut. We pakte de backpacks en begonnen aan de weg naar de volgende hut. Maar eerst nog even via een col! Het was nog fors 200m klimmen tot we uiteindelijk op ruim 2600m hoogte zaten. Het was fris en waaide flink. Maar het uitzicht was adembenemend! Toen begon de afdaling, een lange afdaling terug naar Valley Glaciers. Door de hoogte was er nauwelijks begroeiing; we liepen over stenen en kleine stroompjes vanaf de gletsjers wisten hun weg ook over het pad te vinden. We hebben nog bij ‘Lac Mya’ even een pauze gehouden voor een broodje en wat snacks. Uitgebreid pauze houden, want de shuttle naar het dorpje waar we een hotelletje hebben geboekt gaat pas om 18.15!
We liepen verder door naar beneden. De rotsen veranderde in een Alpen weide en eindigde in een klein ‘dorpje’ (3 huizen!) wat ‘valley de glaciers’ heette. De vallei van de gletsjers. Vanaf daar pakte we de shuttle naar ‘les chapieux’. De benen waren op en deze tocht van 5 km was volgens de man uit de berghut ‘niet erg inspirerend’. Dus we kozen voor de makkelijke weg! Vanaf les Chapieux zou de shuttle naar waar ons hotel stond, 15km verderop, pas om 18.15 gaan. Het was net 15.30 dus we besloten een poging te wagen met liften. Bij de eerste hadden we al raak! We splitsten in 2 tweetallen en reden zo naar het hotel! Mega fijn!
Aangekomen in het hotel sprongen we om de beurt onder de douche. Een eigen douche, een eigen toilet en schoon beddengoed! Waar je wel niet tevreden mee kunt zijn! We kleedde ons om en gingen even het dorpje in voor een ijsje en wat avondeten. Het dorpje had één straat waar het allemaal gebeurde dus die hebben we even rustig doorgelopen. Om 21.30 waren we weer terug in het hotel met een gevulde buik en een vermoeid lichaam. Tijd om ons klaar te maken voor morgen. Er is regen voorspeld en er staat weer een tocht van ruim 6 uur op de planning.
Day 5: Bourg st. Maurice — Maison Vieille (Courmayeur)
De wekker stond om 6.00, uit bed, wandel kleding aan, spullen in de tas en om 6.40 liepen we het hotel uit. We moesten de eerste 15KM weer met de shuttle bus terug naar de trail en die vertrok om 6.55. Na zo’n 15-20 min kwamen we aan en liepen naar de eerste refuge die we zagen voor koffie en ontbijt! Een echte cappuccino, die smaakte geweldig!
We startte vanaf La Motte. Een klein dorpje op 1900m. Het plan vandaag: twee toppen over. Samen zo’n 1000 hoogte meters en in totaal 20KM. Het begon al gelijk met een pittige klim. We zaten hoog en het was redelijk koud, dus de jas en de buf waren aan. Het begon wat te sputteren dus ook de regen hoes ging om de rugzak en zo liepen we verder.
Op 2512m was de eerste top: Col de la Seigne. De wind was flink en het was bewolkt waardoor enige warmte van de zon ook ver te bekennen was. Ik merkte deze klim dat mijn knie wat instabiel voelde dus ik wilde voor de afdaling wat tape om mijn knie leggen. En ik had trek na deze forse klim, dus ondanks de kou moesten er 3 dingen gebeuren: een foto met het bordje, een cliffbar naar binnen werken en tape om mijn knie leggen. Binnen 5 min was alles gebeurt en konden we beginnen aan de afdaling!
Aan de andere kant van de berg scheen de zon, we daalde flink af dus de temperatuur steeg. We kwamen op een mooi pad naar beneden en moesten een flink stuk door de vallei. Op een gegeven moment hoorde we bellen; een kudde Alpen koeien! Toen we dichterbij kwamen zagen we ze overal, ook op de weg! We hebben denk ik zo’n 10 min door de koeien gelopen, heel vet, maar ook wel een beetje spannend. Het blijven toch grote sterke dieren die prima een mens omver kunnen lopen, haha! Maar alles is goed gegaan en we kwamen op een leuke plek waar we konden lunchen.
Langzaam liepen we de vallei weer uit, en begon de tweede klim van de dag. Het begon al wat dicht te trekken maar de zon en de klim hielden ons warm. Af en toe wat regen, dus het was een beetje jasje-aan-jasje-uit. Om 16.30 begon het echt te regenen. Jas aan, regen hoes om de tas en capuchon op. Het was nog een uur lopen, maar de meeste hoogtemeters hadden we al wel gehad gelukkig.
Het was gewoon nog een heel stuk over een pad aan de rand van de berg naar de hut. De regen werd steeds heftiger en om ons wat moed in te praten begonnen we liedjes die over tegen gingen te zingen. De laatste 10 minuten waren we door de liedjes heen en de regen werd alleen maar erger. Het pad wat een grote modderstroom geworden en ik moet toegeven dat ik het op dat moment echt zwaar had. Die laatste 10 minuten leken eeuwig te duren. Maar om 17.30 zagen we door de wolken een hut verschijnen! Zo fijn!
We sliepen in een eigen torentje waar twee stapelbedden stonden. Alle natte kleren uit en ophangen. Droge kleding aan (= pyjama + trui en dikke sokken!) en op naar de ‘hoofdhut’ waar we avondeten kregen. Ik was helemaal gesloopt en de pasta die we kregen viel als een blok op mijn maag. Na de eerste gang voelde ik hoofdpijn opkomen, mijn buik die niet zo lekker reageerde en besloot ik om even op bed te gaan liggen. Ik ben er alleen nog uit gekomen om tanden te poetsen. De batterij was even helemaal leeg. Onder twee dekens, met een muziekje in mijn oren doezelde ik een beetje tot een uur of 22u toen de rest ons hutje in kwam. Tijd om te slapen. Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen en nieuwe avonturen!
Dag 6: Maison Vieille (Courmayeur) – Lavachey
Toen de wekker ging twijfelde ik of vandaag een goede dag zou worden. Ik voelde me nog niet top, mijn knie deed nog steeds pijn, was wel minder dik gelukkig, en ik had best wel onrustig geslapen. Maar alles werd al snel beter toen we bij het ontbijt aankwamen. Een heerlijk buffet met meer opties dan alleen brood en jam! Plus, bij het rondje drinken boden ze warme chocolademelk aan en dat was 25cl aan hele dikke smeuïge warme chocolademelk; perfect! Oké de moed zat er weer goed in, laat de dag maar komen!
Een plens water in mijn gezicht, een fris paar sokken aan en door de vlechtjes van gister had ik een grote bos krullen. Let’s go!
We begonnen de dag met een afdaling van zo’n 1000m, helemaal door een ski gebied naar het dal. We liepen onder de liften door, over de pistes en met een klein slinger weggetje onder de gondel door naar beneden. Eenmaal beneden aangekomen was een groot dorp ‘courmayeur’ vol met mensen. Je zag aan alles dat het een winter wonder paradijs is zodra de eerste sneeuw valt. We gingen langs een foccariatia (ja dat is een ding!) en haalde alle vier een foccatia en een soort croissantjes met vulling. Ik koos pistache!
Met de lunch in de tas liepen we het hele dorp door, tot we aan de andere kant de berg weer op konden. Ruim anderhalf uur naar boven lopen tot we bij een hut komen. Niet onze hut, maar vanaf daar wordt het vlakker. En zo gingen we aan de slag. Omhoog lopen vind ik top, mijn benen zijn inmiddels gewend aan de druk en je kan heel gecontroleerd stappen zetten. Naar beneden is het veel meer onvoorspelbaar en moet je elke stap klappen opvangen, laat mij maar lekker omhoog stampen!
Om 13.00 hielden we op de weg naar boven even pauze. Tijd voor de foccatia en het gevulde mini croissantje! Het was lekker weer, het uitzicht was prachtig (op sommige momenten zaten we zelfs de Mont Blanc nog even overal bovenuit stijgen – die zie je dus maar op een bepaald aantal plekken omdat er andere lagere bergen dichterbij staan en die blokkeren het uitzicht) en mijn lichaam was een stuk opgeknapt! Na een klein half uurtje pauze liepen we door. Het was nog zo’n 10 minuten naar de hut. Hier konden we weer een stempel halen en konden de flessen water worden gevuld.
Na de hut was het niet meer zo steil, maar moesten we nog flink wat kilometers maken. We hebben er ruim 2,5 uur over gedaan en die 2,5 uur waren killing. Het eerste 1,5 uur niet, die waren prima. Weinig hoogte meters, lekker pad, mooi langs de kliffen van de berg. Maar het laatste uur zagen we al waar we heen moesten, maar leek elke stap geen meter dichterbij te komen. We moesten nog een stuk super steil afdalen en meters maken. Meters, meters, meters. We zagen al vanaf boven een rivier lopen. Rechtstreeks van de gletsjer bulderde het helder blauwe water langs de paar huizen die in het dal stonden. “Als we straks beneden zijn, duik ik erin!” Zei ik met mijn grote mond. “Deal!” Zei Aimee.
Om 16.45 kwamen we aan bij de hut. We hebben weer een kamer met zijn vieren, ideaal! We zette de tassen neer en voor we van gedachte konden veranderen liepen we naar de rivier. Het was ijskoud. Letterlijk! Dus na 3x even kort voelen was het even doorbijten, maar hebben we het toch gedaan. Het was super ondiep, maar ik heb op mijn buik en op mijn rug in het water gelegen waardoor het voelde als een echte duik! Mijn lichaam vond het heerlijk, alleen mijn voeten werden ijsblokjes. Snel in de handdoek en terug naar de hut voor een warme douche en ‘schone’ kleren. Op dag 6 is niks meer echt schoon, maar in elk geval niet wat ik vandaag droeg 😉.
Na de douche konden we al bijna aan tafel. Vooraf kreeg ik groente soep, als hoofdgerecht gegrilde groente met spiegelei en een lokale soort maïsmeel tofu blok. En als toetje chocolade taart, maar echt ik durf bijna wel te zeggen; de lekkerste die ik ooit op heb! Je proefde dat deze huis gemaakt was en nog heel vers was. Heerlijk! Om 21.30 lagen we alweer in bed. De rest is al gaan slapen, ik heb nog even de foto’s over gezet van mijn camera en dit verslagje getypt. Even de dag verwerken, op naar morgen!
Dag 7: Lavachey — La Peule
De wekker stond weer om 7.00, ondanks dat er een korte dag op het programma stond begonnen we al vroeg. Het ontbijt was luxe met appel cake, een bakje fruit, vers brood en een grote mok thee. Met een gevulde buik konden we er weer tegenaan vandaag. We pakte de tassen in, kregen de lunch mee en gingen op pad.
Het begon makkelijk, lekker vlak over de grote weg. Omdat de hut een stuk van de trail af lag moesten we nu ook met net een andere route weer terug op de TMB trail komen. We hebben de vallei helemaal doorgelopen tot het eind. Daar kwam de TMB trail ook en volgde we het pad omhoog naar de col. Twee uur klimmen, 800 hoogte meters en wat we toen nog niet wisten: sneeuw!
Het was een flink steil pad wat begon tussen de groene heuvels met een aarde weggetje, veranderde langzaam in een ruwere omgeving met veel stenen. Ongeveer halverwege zagen we toen we achter ons keken een prachtige mega grote regenboog. We zijn natuurlijk even gestopt voor wat foto’s. (En omdat we wel even een pauze konden gebruiken). Maar niet te lang, want het was fris, het trok nog verder dicht en langzaam liepen we de wolken in. Hoe hoger we kwamen hoe meer er aan ging. Pijpen werden aangerists, wind en regen jassen gingen aan en de regenhoes ging om de tas.
Op nog een paar hoogte meters te gaan begon het echt flink af te koelen en veranderde de mist in miezer en de miezer in kleine bevroren druppels. Sneeuw! Je hoorde het tikken op de tas en tegen de capuchon, tof toch! Wie had dat gedacht! Sneeuw of niet, we moesten nog verder omhoog en zo vervolgde we de weg.
Eenmaal boven was het koud, hadden we geen uitzicht, maar wel een steen met de naam van de col en hoe hoog we zaten. Dat was genoeg voor een korte break voor een foto en een cliff bar (crunchy peanut butter vandaag!). Het was toch wel heel fris en de miezer wilde ook nog niet echt weg trekken dus we besloten maar snel door te lopen.
En toen waren we weer in Zwitserland!
De col was ook de grens tussen Italië en Zwitserland, dus op de weg naar beneden waren we weer terug in de Zwitserse Alpen. Hoe cool is het dat we door drie landen hebben gelopen! De weg naar beneden was prima. Een makkelijk pad, mooie groene heuvels om tegen aan te kijken en links voor ons grote besneeuwde toppen die ons in de verte aan staarden.
We hielden geen pauzes meer, het was daar veel te koud voor. En bovendien was het vanaf de col naar de hut maar een uur, dat was prima te doen! De weg omhoog naar de col was pittig, maar zodra je de eerste stappen naar beneden zet ben je dat alweer vergeten en is het een prachtige route.
Om 13u kwamen we aan bij de hut. We aten onze picknick die we mee hadden gekregen op en checkte-in. Een slaapzaal, de eerste deze reis! Ik gok dat we met zo’n 20-25 man op een kamer liggen. Dat wordt wat vanavond.. haha!
Het was te fris om buiten te zitten, maar nog te vroeg voor een douche en pyjama. Dus we hebben binnen spelletjes gespeeld! De rest is daar niet zo van, maar wilde voor deze keer wel een uitzondering maken. Er is hier geen bereik, je kan niet naar buiten zonder het koud te hebben en verder is er niks. Dus lucky me, werd het een spelletjes middag! Haha!
Vlak voor het eten sprong ik nog snel even onder de douche om mijn haren te wassen zodat die droog zijn als ik zo ga slapen. Ik had gevraagd voor een maaltijd zonder kaas en ei, want dat heb ik al zoveel gegeten afgelopen dagen terwijl ik dat thuis al heel lang niet meer gegeten heb en ik merkte dat het niet zo lekker viel de afgelopen dagen. Dus ik kreeg een groot bord met salade en rijst, helemaal prima! Als toetje kregen we een bakje gemengd fruit, mijn lichaam was hier heel blij mee!
Na het eten ging de rest douchen, maakte we nog het spelletje af en was de hele hut al voor 20.30 in de slaapzaal. We hebben nog gekletst tot 21.15 en besloten toen ook maar te gaan tandenpoetsen en slapen. Morgen weer een dag!
Dag 8: La Peule — Champex-Lac
Vannacht sliepen we met alle hikers op een zaal. En zoals je al verwacht, is er altijd een iemand die zo hard snurkt dat die de rest wakker houdt. Ik merkte het pas later in de nacht, rond 4u trok ik het niet meer en besloot ik oordoppen in te doen. Het ging er gewoon doorheen, maar het was iets meer gedempt. Het lukte me om tot 6.30 te slapen. Toen waren er te veel mensen aan het rommelen en aan het opstaan dat ik ook maar besloot eruit te gaan. Tas inpakken, wandel kleding aan (alle lagen, want het was mistig en koud buiten!) en nog even mijn telefoon aan de lader gelegd. Om 7.15 zaten we aan het ontbijt met een vers broodje, jam, honing & thee. Heerlijk!
Een record vandaag, we stonden om 8u buiten; bepakt en bezakt op onze slippers. Op naar de witte tent waar de schoenen en stokken stonden.
Om 8.09 vertrokken we, door de mist en douw met een gevoelstemperatuur van onder nul! Handschoenen aan, buff om mijn hoofd, 3 lagen kleding en een winddichte jas. Gister was een korte dag, vandaag een ‘normale’. Ongeveer 6-7 uur wandelen, maar wel voornamelijk naar beneden en dan op het eind nog even 800m omhoog bikkelen.
De mist trok langzaam op en de prachtige besneeuwde bergtoppen kwamen tevoorschijn. We liepen gestaagd door en de kilometers vlogen voorbij. Door de bossen, langs de ruige rivier en langs grote rotsen. Om 10.30 hadden we een kleine break voor wat eten en de eerste laagjes gingen uit. We waren al flink afgedaald en de zon begon langzaam door de wolken te prikken.
De ochtend was heerlijk. De benen konden even bijkomen van de afgelopen dagen tijdens het langzaam afdalen en de kilometers tikte maar door. Mocht ook wel, want er staan er minimaal 20 op de planning vandaag!
Om 12.30 was het tijd voor pauze. We wilde ergens zitten langs een riviertje, maar vanuit een huis naast het pad werden we aangesproken door een oudere dame die ons adviseerde iets verder te lopen. Daar zouden picknick tafels staan. Dus we liepen door. En ja hoor, een mini speeltuintje en een grote picknick tafel. We haalde de lunch pakketten tevoorschijn die we hadden meegekregen uit de hut.
Tijdens het wandelen gedurende de gehele week kom je dezelfde mensen vaker tegen. Ook bij deze lunch plek zagen we een Nederlands en Amerikaans meisje die we al hadden gezien in de hut. We raakte aan de praat en aten met ze alle aan de grote picknick tafel.
Na de lunch liepen we door via het mini dorpje waar we hadden gezeten. Het leek een verlaten dorp vol oude huizen, maar zonder mensen. De gele en zwarte markering leidde ons naar de voet van de berg. Vanaf beneden kon je het grote gele huis al zien, daar moesten we heen.
Er liepen twee grote groepen mensen vlak voor ons. Spanjaarden en Amerikanen. De eerste groep haalde we al in de eerste bocht in terwijl ze een groepsfoto maakte op een smal stukje pad op een grote rots. We liepen erlangs en liepen door. Het bos waar we doorheen liepen stond vol met uit hout gesneden kunstwerken. Een steenbok, een eekhoorn en heel veel paddenstoelen. Onderweg stonden er grote informatie borgen met plaatjes van eekhoorns en paddenstoelen, maar alles was Frans dus ik begreep er geen bal van. Toch leuk om te zien 😉.
Halverwege de berg kwamen we de Amerikanen tegen. Sommige stopte al om ons erlangs te laten en bij sommige moesten we via een zij paadje een inhaalmanoeuvre doen. Het smalle berg paadje liep gestaagd door omhoog. We kwamen wilde frambozen tegen en ondanks dat ze heel klein waren, smaakte ze ontzettend fris en zoet!
Het gele huis!
Om 14.50 bereikte we het grote hele huis. Yeah! Het was nu nog een stukje door het dorp naar ‘Le Lac’, maar dat was peanuts vergeleken met daarvoor! 5 minuutjes later kwamen we aan. We gingen op het eerste beste terrasje zitten die we zagen en bestelde een groot glas drinken. Het zonnetje kwam lekker door en het uitzicht op het meer was prachtig.
Om 17.15 had Sas de bus, op naar de trein om terug naar Nederland te gaan ivm privé omstandigheden. Heel erg jammer en we gaan haar heel erg missen de komende dagen, maar heel fijn dat ze er de afgelopen 8 dagen wel bij kon zijn. Nadat we haar hadden uitgezwaaid liepen we door naar de Airbnb van vannacht. Alle hutten zaten vol, dus hebben we een beetje extra luxe vannacht 🙂
We werden ontvangen door een vriendelijke vrouw die ons een kleine rondleiding gaf en ons tipte op een goede pizzeria om de hoek. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen, dus na een warme douche zijn we naar dat restantje gegaan. Een grote pizza met truffel en champignon ging er wel in! Ik heb nog de helft bewaard voor morgen, als lunch!
Lekker terug naar het huisje en op tijd slapen in een heerlijk goed bed!
Dag 9: Champex-Lac — Peuty
We werden wakker in de prachtige Airbnb waar we sliepen. Om 7.00 ging de wekker, maar dit keer werden we niet gewekt door het licht dat via alle kanten binnen kwam, maar echt door het geluid van de wekker!
Het huisje lag naast een Boulangerie, hier konden we mooi even wat ontbijt halen. Ik haalde twee croissantjes en had geen lunch nodig, want ik had nog wat snacks en de halve pizza van gister, lekker!
Er stond geen hele lange dag op de planning vandaag dus we deden rustig aan. Om 8.50 gingen we de deur uit en startte de tocht. Het eerste deel was vlak, het dorp uit!
Daarna was er een lang pad door de bossen wat een beetje hobbelde, af en toe omlaag en af en toe omhoog. Langzaam werd het steeds minder omlaag en meer omhoog. Op naar een klein piekje! Nog zo’n 800 meter stijgen tot het hoogste punt op 2100m.
We kwamen weer allemaal dezelfde mensen onderweg tegen die we eerdere dagen al hadden gezien, dat maakt het heel leuk. Het lopen ging best wel lekker door en we volgende het bospad naar boven. We staken kleine riviertjes van gletsjers over, liepen over grote steen brokken en over grote wortels van dennenbomen in het bos.
Na zo’n 3 uur wandelen zagen we een groep op een mooi uitzicht puntje zitten en we besloten ook even een break te houden. We hadden geen haast en de trek in snacks nam al toe! Ik at een peanut butter cliff bar en een zakje appelmoes die we gister vanuit de hut meekregen maar ik toen geen zin in had. Wie wat bewaard.. 😉.
Na een klein half uurtje vervolgende we de tocht naar boven. Het werd steeds steiler en de benen mogen nu echt aan het werk. Ik merk zeker dat we al op dag 9 zitten, de benen zijn moe! Maar absoluut niet moe genoeg om te stoppen, het omhoog lopen gaat mij juist best wel lekker af! Dus met een flinke pas (valt mee, maar zo voelde het!) liepen we omhoog.
Na ruim een uur klimmen werd het pad wat vlakker. We liepen langs een restaurantje waar het helemaal vol zat met groepen hikers vanuit alle landen. Ook een herder liep met zijn stuk of 50 koeien over de weide naar boven. Dus al slingerend om al die grote beesten heen liepen we de laatste meters naar de top. Het top was niet zo indrukwekkend, ondanks dat we prachtig uitzicht hadden met 180 graden besneeuwde toppen, voelde het niet echt als een ‘top’. We zijn afgelopen dagen ook flink verwend met de prachtige topjes en uitzichten, dus je merkt dat je dan steeds kritischer wordt, haha!
Na de lunch was het tijd om af te dalen. Via Col de Forclaz naar de hut. Het was een langere afdaling van 1,5 uur tot de col. Het naar beneden lopen vindt mijn knie nog niet zo chill, dus ik doe rustig aan en zet kleine stapjes. De col is ook een berg pass. Dus de wandelaars komen van boven, maar van beneden komen auto’s, motoren en wielrenners. De grote weg maakt het een minder leuke plek om te zijn, voelt toch een beetje stom om ergens 5,5 uur heen te lopen om dan vervolgens rijen auto’s boven te zien komen. Maar ach, zoals ik al zei; we zijn verwend geraakt!
Er was natuurlijk ook een souveniershop waar we een stempel voor in ons TMB paspoort konden halen en ik heb een embleempje gehaald die ik op mijn tas kan strijken! Cool!
Het laatste half uur vanaf de col naar de hut was ontzettend steil. Het was een bospaadje maar het leek wel alsof ze geen zin meer hadden om na te denken over een route en gewoon knal recht naar beneden het pad hadden gelegd, toen bedachten dat dat iets te steil was en echt de kleinst mogelijke haarspeldbochten in de weg gemaakt. Maar het was wel een heel mooi dennenbos, echt zo sprookjesachtig!
En met mijn kleine stapjes kan ik er extra van genieten, dus het was een prachtige afdaling. We kwamen aan in ‘Trionte’ en de roze kerk viel meteen op, hoe tof! We sloegen af naar links en liepen het laatste stukje van het ‘dorpje’ af met de rivier mee omhoog.
Daar stond de hut! We kregen de slaapplek aangewezen en hebben nog even buiten gezeten. Het zonnetje scheen heerlijk, maar de wind was koud. Dus na een uurtje toch maar de yurt in gegaan waar we later zouden gaan eten. Slingx gespeeld en toen net voor het eten allemaal nog even onder de douche gesprongen zodat we fris en fruitig aan tafel konden.
Het eten was heerlijk! We begonnen met een salade met honing, peer, perzik, walnoten en balsamico. Toen een tomatensoep, maar echt zo’n dikke die goed gevuld was. Als hoofdgerecht curry met aubergine, mega lekker! En als toetje mascarpone met huisgemaakte jam en bastogne koekjes. Met een gevulde maag leverde we de borden in. Het was nog vroeg, maar er ik ooo niet echt iets te doen na het eten. We besloten maar nog even 15 minuutjes te wandelen. Ja echt! Haha! Op de slippers, even een klein stukje langs de rivier naar beneden en weer terug. Om 21u lagen we in bed. Nog even dit verslagje typen, wat lezen en mentaal voorbereiden op morgen. De langste dag van de tour! Beetje spannend, maar gaat vast goed komen.
Dag 10: Peuty – Lac Blanc
De wekker ging vroeg, vandaag staan er 2.000 hoogtemeters op de planning. Eerst een stuk omhoog naar een col en dan nog een topje erachteraan, daarna helemaal terug naar het dal, om vervolgens weer te stijgen naar 2400m. De dag begon redelijk gestrest omdat ik mijn tape voor om mijn knie kwijt was. Ik vond deze dag al spannend, en nu waren we een half uur later vertrokken dan gepland en had ik dus geen tape. Gelukkig had Sas haar knieband achtergelaten dus kon ik die dragen.
Om 8.30 startte we aan de klim, het begon al gelijk goed steil. We liepen het eerste stuk door de bossen, maar al snel passeerde we de boom grens en zagen we vooral vlaktes met veel steen, gras en prachtig gekleurde bloemetjes. De eerste col ligt op 2200m hoogte. 1u50m nadat we vertrokken bij de hut kwamen we aan bij Col la Balme. Dit was ook meteen de grens met Zwitserland, en dat betekend dat we het rondje nu echt aan het afmaken zijn!
Bovenop de col stond een hut waar we even een cliffbar aten, wat fotootjes maakte en een stempel konden halen. Helaas geen officiële TMB stempel, maar wel een bewijs dat we er zijn geweest!
Na een korte break liepen we door, deze col was namelijk nog niet het hoogste punt. Via de vlaktes liepen we wat omlaag en wat omhoog. Het laatste stuk naar het topje ging dwars door steen velden en over grote rotsblokken. We bleven hier niet lang, want het waaide flink en we wisten ook hoeveel we nog moesten lopen vandaag. Dus na een snackje en wat water liepen we door. De weg naar beneden was ingezet.
De rotsblokken en het steen landschap veranderde weer in alpenweides en die veranderde weer in naaldbossen. Met nog 350m afdaling te gaan namen we een lunch break. We hadden weer een zakje met een picknick erin meegekregen vanuit de hut, dus dat is lekker makkelijk! Er zat een grote sandwich in en een grote zoete koek. Ook een appel en wat nootjes, maar die nootjes zijn voor later! Na een half uurtje liepen we weer door.
We hebben een uurtje afgedaald tot een grote weg, deze volgende we voor een paar minuten en toen werd de volgende en laatste klim ingezet! Tussen de bomen, over de grote wortels en in de schaduw begon de tocht. 2,5 uur later zou daar niks meer van over zijn en zouden we lopen over ladders om grote rotsen te kunnen beklimmen.
En toen kon de laatste klim beginnen
Maar eerst door de bossen. de weg wat flink steil en we hadden nog een lange weg te gaan. Langzaam maar zeker stegen we weer boven de boomgrens. Toen alle bomen veranderd waren in kleine struikjes en grassen zagen we de hut achter ons liggen, de hut op Col de Balme waar we 2 uur eerder een stempel hadden gehaald! Bizar!
We liepen door en om 14u kwamen we de eerste grote rotsblokken tegen die alleen met ladders beklommen konden worden. Dus de stokken werden klein gemaakt en aan de backpack gemaakt. De stangen van ijzer waren stevig, maar toch was het spannend, met het grote gewicht op je rug over kleine trappetjes recht omhoog!
Om 16u waren weer bij een col, dit was nog niet de hut, daarvoor moeten we nog ruim 200m stijgen. Maar het was wel een grote mijlpaal omdat het einde van deze lange tocht nu echt in zicht kwam! Aimee zette ‘its the final countdown’ aan op haar telefoon en de komende 4,5 minuut waren onze vermoeide benen en uitgeputte longen weer helemaal de oude. Uit volle borst zongen we mee met het refrein, en de mensen die we tegenkwamen? Ook! Haha!
Het duurde nog 40 minuten voordat we bij de hut waren. Het was zwaar, de zon was warm, maar de wind was fris en de benen waren echt op. Maar stapje voor stapje liepen we rustig door. Er was intussen geen grassprietje meer te zien en alles was grijs van de stenen. Wel kwamen we af en toe meren tegen die op grote hoogte de rust zelfe waren.
In de laatste paar meters zaten nog wat gemene trappen maar om 16.40 liepen we dan toch echt de hut binnen! Tijd voor een overwinningsselfie, een koel drankje en nootjes die we al de hele weg mee omhoog hadden gesleept.
We bleven lang buiten zitten, tot het echt te koud werd. We zette de tassen op de kamer en om 19u stond het eten klaar. De douche kostte geld, dus besloten die nog maar even over te slaan, morgen weer thuis, dan gaan we voor een grondige reinigingsbeurt, haha!
Na het eten zijn we nog even naar buiten gegaan, het uitzicht op de Mont Blanc en de aanliggende bergen was zo prachtig en ze werden met de ondergaande zon vurig rood. Een prachtige afsluiter van de dag, nog een nachtje in de hut en dan weer naar huis.
Dag 11: Lac Blanc – Chamonix
De wekker stond al vroeg, om 6u. Maar ik was al een half uur eerder wakker. ik had slecht geslapen, door de grote hoogte misschien? Maargoed, vandaag een rustige dag dus het maakt niet uit. Eerst de zonsopgang tegen die prachtige muur van bergen bekijken! Met alle lagen die ik had, aan gingen we naar buiten. Camera mee en op naar de stenen waar we gisteravond ook hadden gezeten. We waren niet de enige met dit plan, waar we begonnen met nog 2 anderen werd het naarmate het later werd steeds drukker tot zo’n 6-7 man. Logisch; het was prachtig!
Om 7u stond het ontbijt voor ons klaar en gingen we naar binnen. Het was geen fantastisch ontbijt, zuurdesem brood met jam, een sapje en in mijn geval chocolademelk. Dat laatste was dan wel weer echt een feestje :).
Met een goed gevulde buik begonnen we aan de laatste hike van de tour. Hoe lager we kwamen, hoe drukker het werd. Op een uur lopen van de hut kwam de gondel omhoog, dus gezinnen, ouderen en iedereen die dat wilde kon hier lekker rondjes lopen. We hebben nog even de prijs gecheckt van de gondel, maar 17,50 pp voor een enkeltje naar beneden vonden we het niet waard. Met de benenwagen dan maar!
We liepen al snel het bos in en liepen daar 2,5 uur later pas weer uit. Aimee en Antho liepen voorop, en ik kwam al snel flink achter te liggen. Mijn knieën vinden grote passen echt niet chill, en na de klim van gister is de pees onder mijn rechtervoet een beetje geïrriteerd. Dus ik besloot mijn spotify lijst zachtjes aan te zetten en al zingend naar beneden te hobbelen. Kleine pasjes, rustig aan en lekker gaan. En ik moet zeggen dat ik er ontzettend van heb kunnen genieten ondanks de pijntjes! Het werkte ook wel mee dat het weer goed was en we tussen de bomen in elk bocht de Mont Blanc en omliggende bergen konden zien!
Weer terug bij de auto, wat een tocht!
Om 12.00 kwamen we aan bij de auto. Wat een overwinning! De berg schoenen werden omgewisseld voor slippers en de backpack ging in de achterbak. Aimee haalde iets uit haar tas en gaf ons alle drie een zelf geknutselde medaille met TMB finisher erop! Zo lief! We zijn nog even Chamonix zelf in geweest voor een souveniertje en een ijsje en toen waren we echt op. Lekker naar huis. Het was ongeveer een uur rijden naar het appartement, en drie keer raden wie daar lekker heeft lopen tukken op de achterbank ;-)!
Wat een geslaagde vakantie!